Anlatılmaz Yaşanması Lazım...

Hani derler ya "anlatılmaz yaşanır" işte bir bu 40 çıkana kadar ki süre öyle bir şey. Zor ama bir o kadarda muhteşem olduğu bana çok söylendi. Ama hep derdim ki ne kadar zor olabilir ki.... Yaşayınca anlıyor insan. Bambaşka duygular yaşıyorsun. Bir anda çok mutlu olup mucizenin varlığına şükrederken, bir anda kendini diplerde gözyaşları içinde bu nasıl bir hayat derken bulabiliyorsun.

Öyle bambaşka bir dünya ki;


Hayatın emzirmek, gaz çıkarmak, alt değiştirmek ve uyutmaktan ibaret... Tabi bunları yaparken uykusuz ve yorgun oluyorsun.

Eşin "yarın iş var" diyerek yatmaya gittiğinde, senin gözünden uyku aksa da onu uyutmadan yatamıyorsun.

Sonunda uyutmayı başarıp yatağına yattığında daha sen derin uykuya dalmadan onun uyanması ile aynı döngüyü tekrar yaşıyorsun.

Emzir, gaz çıkar, alt değiştir ve uyut...

Bütün bunlara rağmen; her gün, her saat, her dakika kızımın varlığı ile doluyor,gün nasıl bitiyor anlamıyorum bile. "O uyuduğu zaman sende uyu, dinlen" diyorlar. oysa benim için en büyük dinlenme, kızım uyurken onu seyretmek. Mimikleri, çıkardığı sesler sanki ilk defa keşfettiğim bir dünya gibi benim içimi heyecanla dolduruyor.

Zaman her şeyi unutturuyor, zorlukları unutmakta problem yok:)  Her anı o kadar güzel ki hiç birini kaçırmak istemiyorum.Gözümde bir kamera takılı olsa ve her anını kayıt altına alabilsem :)

Aslında yazacak çok şeyim var ama uyandı küçük hanım...

ve döngü başlar...

Emzir, gaz çıkar, alt değiştir ve uyut...