11 Aralık 2013 Çarşamba

Yeni Bir Baslangıç


Ela doğduğundan beri tek istediğim şey, bana bağımlı bir bebek olmaması. Bensizde idare edebilmesi. Hayatın neler getireceği belli değil. Her anne gibi bende Meleğimin her anında yanında olmak istiyorum. Ama hayat bu, erken olmaması için dua ediyorum...

Tabi ben böyle düşündükçe aksi oldu ve Ela yapışık ikiz gibi sürekli benimle. En kötü alışkanlığımız da meme de uyuması. Eve gelmem ile birlikte tüm biberonları red ediyor ve sadece beni istiyor. 
Karar vermesi, yapması kadar zor bir süreçmiş memeyi bıraktırmak... Bu kararı vermemdeki en önemli etken artık çok yorgun bitkin birine dönüşmüş olmam. Yaşına gelsin uykusu düzelir diyenlere inat Ela daha da kötüye giden bir uyku grafiği çizdi. Saat 23.00 gibi uyuyup saat başı uyanması ile sabahı sabah etmemiz artmaya başlayınca iş yerinde kendimi bu konuyu düşünürken buldum.

Ne kadar da zormuş canının canı için bu kararı vermek ve uygulayabilmek.

Çalışan bir anne olduğum için gündüzleri biberon ile uyumaya alışıktı. Önemli olan gecede bu alışkanlığını devam ettirebilmek. Aslında bir uyku aracının olması taraftarı değilim. Ama teorikte bildiğin şeyleri uygulamada yapamadığını yaşayarak gördüm :)

Kendimi 1 hafta boyunca bu sürece hazırladım. Karar vermiştim cuma akşamı meme de uyumayacaktı. 5 gün boyunca her gece Ela'ya da fısıldadım. Perşembe gecesi sürekli "bu gece son, her şey senin daha özgür bir bebek olabilmen için, seni çok seviyorum ve hep yanındayım" dedim.Son geceyi hiç unutmamak için her anını zihnime kazıdım. Gözyaşlarım içime akarken onun gözleri kapalı huzur içinde emişini seyrettim. Asla unutmayacağım mükemmel bir anı benim için...

Bu bir ayrılık değildi aslında yeni yepyeni bir başlangıç olacaktı.

Tabi hiç kolay olmadı....

Cuma gecesi gelip çattığında iki biberon hazırladım. gündüzleri tek biberonla uyuyabildiği için ikincisi yedekti... yatağa koydum biberonu verdim. gözlerini kapatarak içmeye başladı. Allahım bu kadar kolay mı olacak derken süt bitti ve bizim ki başladı ağlamaya, kucağıma aldığım, sarıldım. Ama uykusu gelmiş küçük meleğim gözlerini ovuşturarak ağlıyor ve deli gibi beni ısırıyordu Kollarımı, boynumu... dikkatini dağıtmaya karar vererek odadan çıktık. İşe yaradı ve sakinleşti. Kucağımda evi gezmeye başladık. Tekrar odasına gidip ikinci biberonu Ela kucağımdayken verdim, içmeye başlayınca hemen yatağa koydum bu sefer işe yaramadı başladı tekrar ağlamaya:(  Hemen aldım kucağıma o ağladıkça ben ağladım öyle zor geldi ki bir ara dayanamayıp vermek istedim. Vicdanınızla da ayrı bir mücadeleye giriyorsunuz. gene odadan çıktık, hemen sakinleşti. Bu sefer odaya dönmemiz daha kısa sürdü. Gene kucağımda biberonu verdim, yatağa koydum, tam uyuyacak derken sütü bitirdi ve tekrar ağlamaya başladı... bu döngü 3. biberonu bitirene kadar devam etti. 2 saatin sonunda biberon ile uyuyakaldı. "oldu mu, bu kadar mıydı? peki gece uyanınca ne olacaktı? " düşünceler zihnimden geçerken bende uymuşum. gece 3 kere uyandı, ilkinde kucağımda tekrar uyutabildim, ama diğer uyanmalarında süt vermem gerekti. beklediğim kadar zor olamaması beni şaşırtmış ama bir o kadar da mutlu olmuştum.

Tam böyle 5 gün geçti... en zoru da uykuya geçiş süresiydi.Uykusu var uyumak istiyor ama uykuya geçecek aracı yok. ...  İlk 3 gün, azalarak devam etse de, çok ısırdı, saçımı çekti, vurdu... uykuya geçtikten sonra ise gecelerimiz daha kolaydı.

Bu kararı verirken o kadar kızım odaklıydım ki kendimi unutmuştum. İkinci gün feci bir ağrı ve şişkinlikle uyandım. Hemen doktoruma aradım bir ilaç önerdi. "İlacı içi ağrıların devam eder ve çok dayanamazsan bir kere sağ, ama fazla değil" dedi. Biraz ıstıraplı da olsa onu da atlattım.

Şimdi nasılsınız? diye sorarsanız çok daha iyiyiz. Üzerinden iki hafta geçti ve daha rahat uykuya geçiyor, 3 biberon ile başlayan uykuya dalışlarımız 1,5 biberona düştü. Geceleri ise sık uyanmalarımız çok azaldı. bazen 3-4 saatte bir uyanıyor ki benim içim bir mucize. gece uyanmalarını da bazen  pış pış ile bazen de su ile uyutarak idare ediyorum. Gece beslenmesini istemediğimden çok nadir gece sütü veriyorum. Baktım uyumuyor, yaptığım her şeyi reddediyorsa "acaba acıktı mı?"düşüncesiyle sulandırılmış süt ile idare ediyorum.

Bu süreçte en büyük destekçim ise eşimdi. Sağ olsun sonuna kadar benim yanımda oldu. İçim acıyor deyip ağladığımda her anda benim mantığım oldu ve en doğrusunu yapıyorsun diyerek desteğini eksik etmedi.


Bu arada bir teşekkürüm var.

Bu sürece karar verirken acaba yapabilir miyim diye düşündüğüm bir anda aşağıdaki linkte yer alan yazısını okuyarak beni yüreklendiren, süreci yaşarken 5 gün boyunca attığım her e postama hızlıca dönüş yaparak desteğini eksik etmeyen (öyle ki doktorumdan bile hızlı dönüş yaptı) SocialMom Çağla Hanım'a çok çok çokkk teşekkür ederim....

http://socialmom.blogspot.com/2013/11/memeden-kesme-maceramz.html




Bir anne için küçükte olsa bir ışık olma dileğiyle...



2 yorum:

  1. Meleklerimizin isimleri aynı, davranışları aynı :) İnşallah benimkide sizinki kadar kolay olur..

    Sevgiler

    YanıtlaSil
  2. Merhaba Canan hanım benimde gebelik diyabetim var ve gerçekten bilgili bir diyetisyene ihtiyacım var bana diyetisyeninizi söyler misiniz? Bir de siz kaç kilo aldınız hangi aylarda bunları da iletirseniz kafamda bir fikir oluşabilir teşekkürler

    YanıtlaSil