Hayatım boyunca güne hep şarki söyleyerek başlamışımdır. Özellikle işe giderken sabahları, arabada radyoyu sonuna kadar açar yol boyunca bağıra bağıra şarkı söylerim ki bu beni çok mutlu eder... Bu güzel sabahlarımda artık yanlız değilim. Önce bebişime günaydın der, biraz onunla konuşur sonrada başlarız şarkı söylemeye.
Bugünün diğer günlerden farkı ise ani bir duygusal geçiş yaşamam oldu. Yolda giderken hızlı bir yarış motoru yanımdan geçtiği gibi gözden kayboldu. Onu görmemle hıçkıra hıçkıra ağlamam bir oldu :( İnsan şrkı söylerken bir anda ağlamaya başlarmı? üstlik birde araba kullanyorum. Görenlerin deli dediğine eminim.Hem ağlıyorum, hemde ona kızıyorum. Sanki beni duyacak...
Bu kadar ağlamamın nedeni, 2007 yılında motorsiklet kazasında kardeştende öte bir dostumuzu, Aytek'i kaybetmiş olmamız... Acısı hala dün gibi taze. Tabi bu duygusal değişim ile Aytek'in biz evlendiğimizde doğacak çocuğumuzla ilgili söyledikleri geldi aklıma :( Aytek göremeyecek diyip daha da bir hüzünlendim ve ağladım, ağladım,ağladım....
Bu hüzünlü durumdan, bebeğiminde etkilenecek olması düşüncesi aklıma hemen geldi de çabuk toparladım kendimi. Şimdi çok daha iyiyim.
Bebişimin Aytek amcasını göremesini isterdim, onun gülüşünü duymasını...
"Cennetin yakışıklısı Aytek Güleray her zaman kalbimizdesin."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder