Normalde zaten duygusal bir insanımdır. Tam bir yengeç. Hüzünlü bir olaya ağladığım gibi, mutluluktan çok rahat ağlarım... Sanırım şimdilerde biraz daha duygusallaştım. Her sabah işe giderken yolda bebişi ile konuşan ve her konuşmasında ağlayan tek insan benim sanırım. Şuan bile aklıma geldiğinde bile gözlerimin dolmasına engel olamıyorum. Ama gözyaşlarımın hepsi mutluluk gözyaşları :)
Bu hafta biraz hüzünlü bir hafta benim için, çalıştığım iş yerinden 2 kişi ayrıldı. Aile gibi olduğumuz,sanki hep bir arada olacağımız kişilerden ayrılmak çok zor oluyor. Hele de bu dönemde... Kendimi japon çizgi filmlerindeki kızlara dönüştürmemek için zor tuttum. Ayrılışlarını görmek çok zor, ama asıl zor olanı yokluklarına alışmak olacak. 11. haftada kendimde gözlemlediğim en belirgin olay, tırnaklarımın hızlı bir şekilde uzaması:) Birde saçlarım, eskiden çabuk uzasın diye bir sürü yağlar sürdüğüm saçlarım şimdi çok hızlı bir şekilde uzuyor. Bu arda bulantılarımda biraz azaldı. Sanırım birazda yöntemleri buldum. Çok çeşit yemiyorum, salata gibi çiğ besinleri kesinlikle tüketmiyorum. Çorba içmiyorum. Bulantım arttıran yemeklerden biri. Pilav ve makarna çeşirleri hala ilk tercihim:)
Birde bu aralar kivi den sonra ikinci meyvem erik oldu:)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder